Pryzmat - opowiadanie

Martini

No co? xD

perek

Farkas

To co Av, kiedy nowy rozdział? Blue_Light_Colorz_PDT_02

perek

Je suis aussi interesant Blue_Light_Colorz_PDT_05

Tar-Minyatur

To może chociaż informacja, ile w ogóle będzie rozdziałów? Chyba, że jestem ślepy.

Avaritia

Jak odzyskam kompa, czyli niebawem, mam nadzieję.

Farkas

No to czekamy^^

Martini

Czekamy^^

rifi77

Nie mogę się doczekać Blue_Light_Colorz_PDT_12

Avaritia

ROZDZIAŁ II

Od razu mówię, że tego nie sprawdzałam. I przepraszam, że tak krótko.

W ciemnym pomieszczeniu panował przyjemny chłód. Zasłonięte żaluzje nie wpuszczały do środka ani jednego promienia słońca, a szumiący w kącie wiatrak jeszcze bardziej obniżał panującą wewnątrz temperaturę.
Młoda kobieta w obcisłym czarnym kostiumie położyła na biurku plik kartek i spojrzała wymownie na siedzącego pod oknem mężczyznę. Miał antracytowe, półdługie włosy i ostre rysy twarzy.
― Przyniosłam ci te papiery ― powiedziała kobieta, kładąc dłonie na ramionach mężczyzny i zaczynając delikatny masaż. Czarnowłosy zamruczał cicho.
― Dziękuję ― odparł i poklepał swoje kolana, dając towarzyszce znak, by usiadła. Z przyjemnością spełniła jego życzenie i pocałowała go namiętnie.
― Słyszałeś coś o nich? ― zapytała z nadzieją w głosie.
Pokręcił głową.
― Niestety. Przeszukałem wszystkie możliwe kryjówki i nic. Obawiam się, że już raczej ich nie odnajdziemy.
― Och, nie wygłupiaj się! ― kobieta gwałtownie poruszyła się i obrzuciła mężczyznę oburzonym spojrzeniem. ― Przecież to niemożliwe.
Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, a potem zatonęli w długim, gorącym pocałunku. Mężczyzna powoli wsunął dłoń pod kusą spódniczkę swojej kochanki, z lubością wodząc po gładkim udzie.
― Nie teraz, Orfeuszu ― szepnęła, odrywając się od niego. Orfeusz czule pocałował ją w policzek.
― Maurice, dobrze wiesz, że… ― zaczął, ale nie dała mu dokończyć. Uciszyła go jednym gestem ręki.
― Wiem ― powiedziała cicho i wstała z jego kolan. Podeszła do okna i rozsunęła żaluzje. ― Pamiętaj, że nie możesz się ujawnić, dopóki nie nadejdzie odpowiedni czas. Przepowiednia spełni się tak czy inaczej. Oly…
― Nie mów tak do mnie ― Orfeusz również wstał. Wziął stojącą na biurku flaszkę i nalał do pękatej szklaneczki trochę brandy. ― Tutaj musimy zachowywać się tak, jak na ludzi przystało. Nie chcę wracać do tego, co było.
Maurice zamarła. Powoli odwróciła się w stronę Orfeusza i spojrzała na niego z niedowierzaniem.
― Ale przecież… Obydwoje wiemy, kim jesteśmy! Nie mamy przed sobą żadnych tajemnic. Przynajmniej ja przed tobą ― mruknęła.
Orfeusz pokręcił głową i podszedł do Maurice, oplatając ją ramionami.
― Kocham cię ― szepnął i pocałował ją w szyję.
Dziewczyna wzdrygnęła się, czując na skórze jego chłodne usta.
― Niepotrzebnie od tego uciekasz, Olympic ― Na dźwięk tego słowa Orfeusz poruszył się niespokojnie. Maurice kontynuowała ― To twoja przeszłość. Wszyscy jesteśmy związani tą samą nicią. Ja nigdy nie zapomnę, kim byłam. Wrócę do swojej dawnej postaci i wszystko będzie jak dawniej. Nie chcę już dłużej być człowiekiem, nuży mnie to. Boję się, że zatracę się w tej całej ludzkości, że zapomnę o swoim prawdziwym życiu. Boję się, że cię stracę.
Orfeusz ucałował jej dłoń.
― Myślę, że powinniśmy wznowić poszukiwania. Przecież nie mogli przepaść bez śladu.
Maurice uśmiechnęła się.
― Dokładnie to chciałam od ciebie usłyszeć.

*

Maurice owinęła się prześcieradłem i z rozleniwieniem zwlokła się z łóżka, ziewając rozdzierająco. Orfeusz stał jak zwykle przy oknie i stukał palcem w szybę.
― Widzę, że nie masz dzisiaj nastroju nawet na to, żeby chociaż trochę ze mną pobyć ― mruknęła Maurice i nieśmiało objęła mężczyznę w pasie. Poczuła, jak na jej dłoni zaciskają się zimne, chude palce.
― Nie mam już sił nawet o tym myśleć, Maurice ― odparł Orfeusz. ― Ilekroć próbuję ich odnaleźć, zawsze mi się wymykają.
Kobieta zamrugała szybko oczami.
― Przecież nie można mieć wszystkiego od razu ― powiedziała. ― Pamiętaj o tym, że przepowiednia nie spełni się bez nich.
― Wiem ― Orfeusz odwrócił się i położył rękę na bladym policzku Maurice. ― Ale…. To mój brat.
― I moja siostra, Olympic. Masz prawo się denerwować, ale zrozum, że to tylko…
Uciszył ją długim, pełnym pasji pocałunkiem. Z rozkoszą pozwoliła, by prześcieradło opadło na podłogę, a Orfeusz poprowadził ją z powrotem do łóżka, z którego wcześniej wstała.

rifi77

No i??
Ważne że jest i bardzo ciekawe:)

Farkas

ŚWIETNY! Faktycznie krótki, ale dobrze że jest^^ Masz talent:*

Martini

Pokłony.

Tar-Minyatur

Jedyną wadą jest dobranie statków. Połączyłaś najzaciętszych wrogów...