 Wys³any: Pon 0:04, 18 Cze 2012 Temat postu: Kolekcja Titanica NR 32 |
|
| Spis Tre¶ci: Prawie luksusowa druga klasa. Przestrzeñ drugiej klasy. D³ugo wyczekiwana podró¿.
Prawie luksusowa druga klasa O tym, czy w najbardziej luksusowym transatlantyku na ¶wiecie zarezerwowaæ kabiny pierwszej czy drugiej klasy, decydowa³y nie tylko mo¿liwo¶ci finansowe. Niema³a grupa przedstawicieli zamo¿nej bur¿uazji decydowa³a siê na podró¿ drug± klas±. Jej standard w zupe³no¶ci im wystarczy³, a nie odczuwali potrzeby p³awienia siê w luksusie, i to za ciê¿kie pieni±dze. Etykieta naklejona na baga¿e pozostawione w baga¿owni drugiej klasy ("non wanted" oznacza³o ¿e baga¿e te nie s± potrzebne pasa¿erom w czasie rejsu). <script> 
Zreszt± wyposa¿enie kabin drugiej klasy i obs³uga w tym sektorze „Titanica” znacznie przewy¿sza³y standard oferowany przez wiêkszo¶æ hoteli i restauracji na l±dzie. Natomiast w porównaniu z innymi liniowcami, druga klasa na „Titanicu” w niczym nie ustêpowa³a pierwszej w jednostkach konkurencji. Wieloletnie do¶wiadczenie sprawi³o, ¿e White Star Line potrafi³a po mistrzowsku prze³o¿yæ przyzwyczajenia i styl ¿ycia na l±dzie na rzeczywisto¶æ na morzu, oferuj±c klienteli najprzeró¿niejsze atrakcje, nowo¶ci, wszelkie wygody i rzêsist± iluminacjê. Wystarczy³o wej¶æ na pok³ad, by natychmiast poczuæ siê jak w wielkim kosmopolitycznym mie¶cie, nieznanym, a zarazem poci±gaj±cym. Minê³o ju¿ czterdzie¶ci lat od czasu, kiedy francuski pisarz, autor powie¶ci fantastycznych i przygodowych, Juliusz Yerne w ksi±¿ce pt. „P³ywaj±ce miasto” opisa³ wielki statek pasa¿erski, o którym w jego czasach mo¿na by³o tylko marzyæ. W 1871 roku, kiedy powie¶æ ujrza³a ¶wiat³o dzienne, parowce mia³y znacznie mniejsze rozmiary ni¿ statek opisany przez Verne’a. Jego dzie³o stanowi³o zreszt± fantastyczn± wizjê ducha rosn±cej w si³ê bur¿uazji, pa³aj±cej chêci± podboju ca³ego ¶wiata. Z drugiej strony, dopóki na morzach królowa³y ¿agle, trudno by³o nawet marzyæ o podró¿ach dooko³a ¶wiata odbywanych wy³±cznie dla przyjemno¶ci. Dopiero po 1880 roku maszyna parowa pozwoli³a cz³owiekowi przezwyciê¿yæ niepewno¶æ ¿eglugi uzale¿nionej od wiatrów. Palarnia drugiej klasy. Palarnia by³a w owych czasach salonem przeznaczonym wy³±cznie dla mê¿czyzn, st±d wystrój przypominaj±cy angielski klub. ¦ciany palarni drugiej klasy wy³o¿ono dêbow± boazeri±. Z tego samego drewna wykonano stoliki, wokó³ których ustawiono foteliki obite skór±. <script> 
Teraz mo¿na by³o zacz±æ my¶leæ o statku przystosowanym do przewo¿enia pasa¿erów. Wszechstronna obs³uga na pok³adzie coraz nowocze¶niejszych transatlantyków, ilo¶æ zaokrêtowanych osób, a tak¿e przekrój spo³eczny pasa¿erów stanowi³y urzeczywistnienie prekursorskiej wizji Juliusza Verne’a. Ka¿dy, kto znalaz³ siê na pok³adzie „Titanica”, choæby z biletem drugiej klasy, musia³ doznaæ od razu lekkiego zawrotu g³owy. Pomost, ³±cz±cy parowiec z nabrze¿em, prowadzi³ do metropolii przekraczaj±cej granice wyobra¼ni. Gigantyczne pok³ady, urz±dzenia i silniki sprawia³y wra¿enie nierealnych, jakby zosta³y zbudowane nie w oparciu o kryteria konieczno¶ci i funkcjonalno¶ci, lecz po to, by oddzia³ywaæ na wyobra¼niê. Te rozmiary i wszechobecny przepych mia³y kontrastowaæ z bezkresem oceanu i symbolizowaæ zwyciêstwo cz³owieka nad niszcz±cymi si³ami natury. Poza tym sama struktura i organizacja liniowca odzwierciedla³a sztywny podzia³ na klasy spo³eczne obowi±zuj±cy na l±dzie. Krystalizowa³ siê on tutaj w postaci wielkiego kokonu, w którym ka¿dy mia³ swoje miejsce, a granice wyznaczonej dlañ przestrzeni by³y w tym sztucznym mie¶cie ¶ci¶le okre¶lone. Klasowo¶æ ówczesnego spo³eczeñstwa na „Titanicu” przyjmowa³a jeszcze bardziej absolutny, wrêcz totalny charakter. Mimo to transatlantyk by³ dla wszystkich wymarzonym celem, usytuowanym niejako poza czasem i przestrzeni± codzienno¶ci, gdzie mog³o siê zi¶ciæ wszystko to, co nie by³o mo¿liwe na l±dzie. Ulepszenia wprowadzone na „Titanicu” widaæ wyra¼nie, je¶li porównaæ go z flagowcami konkurencji: Cunard Line i Hamburg- Amerika Linie, czy te¿ z liniowcami, które w przesz³o¶ci zdoby³y presti¿ow± B³êkitn± Wstêgê. White Star Line postawi³a przede wszystkim na luksus i komfort. Z punktu widzenia liczby miejsc w trzeciej klasie „Titanic” ustêpowa³ tylko „Mauretanii”, jednocze¶nie za¶ zwiêkszono liczbê miejsc w pozosta³ych dwóch klasach. By³o ich dwa, tyle co na parowcu „Kaiser Wilhelm der Grosse”. Minê³o ju¿ piêædziesi±t lat od roku 1862, tj. od czasu, kiedy liniowiec „Scotia” przewióz³ na drugi brzeg Atlantyku a¿ 300 pasa¿erów w jednej klasie. „Titanic” oznacza³ skok nie tylko ilo¶ciowy, ale przede wszystkim jako¶ciowy. Wraz z nim pojawi³a siê zupe³nie nowa jako¶æ, niewyobra¿alna w czasach „Scotii” - jednostki zaprojektowanej przede wszystkim z my¶l± o przewozie towarów, na któr± mog³a siê zaokrêtowaæ pewna liczba pasa¿erów. Na nowoczesny transatlantyk trzeba by³o poczekaæ jeszcze dwadzie¶cia lat. „Alaska” mog³a ju¿ przyj±æ na pok³ad 200 osób do pierwszej klasy i oko³o tysi±c do „klasy emigrantów”. Nie przewidziano na niej kabin drugiej klasy. Ten sektor narodzi³ siê w pó¼niejszych latach jako odga³êzienie pierwszej klasy. Jadalniê drugiej klasy wype³nia³y prostok±tne sto³y i drewniane krzes³a przytwierdzone do pod³ogi na wypadek zbyt "rozhu¶tanego" morza. <script> 
Przestrzeñ drugiej klasy Druga klasa, mog±ca go¶ciæ 674 osoby, tj. 28 % wszystkich pasa¿erów transatlantyku, w czasie dziewiczego rejsu cieszy³a siê najmniejszym zainteresowaniem. Zarezerwowano w niej zaledwie 258 miejsc, czyli znacznie mniej ni¿ po³owê. Ogólnie rzecz bior±c, pomieszczenia drugiej klasy usytuowane by³y w rejonie rufy. Promenada dla pasa¿erów pierwszej klasy znajdowa³a siê w rejonie dziobu, drugiej klasie za¶ udostêpniono pok³ady po stronie rufowej. Na pok³adzie B, w ca³o¶ci niemal zarezerwowanym dla pierwszej klasy, mie¶ci³a siê palarnia drugiej klasy, tak¿e i ona po stronie rufowej. Palarnia by³a w owych czasach miejscem przeznaczonym wy³±cznie dla mê¿czyzn. Choæ w drugiej klasie nie urz±dzono jej ju¿ z takim przepychem jak w pierwszej, dêbowa boazeria i miêkkie fotele obite zielon± skór± czyni³y z niej bardzo przytulne miejsce. W jadalni, usytuowanej na pok³adzie E, ustawiono d³ugie, prostok±tne sto³y i obrotowe krzes³a z intarsjowanego drewna, przytwierdzone na sta³e do pod³ogi. Serwowano tu doskona³e dania, a produkty spo¿ywcze pochodzi³y z tego samego magazynu ¿ywno¶ciowego, co produkty przeznaczone dla pierwszej klasy. Bawialniê, zwan± tak¿e bibliotek±, urz±dzono w przestronnym pomieszczeniu z boazeri± z sykomory i wygodnymi mahoniowymi fotelami. Kabiny drugiej klasy znajdowa³y siê na pok³adach D, E i F po stronie rufowej i na sterburcie. Lawrence Beesley na zdjêciu wykonanym w college'u, w którym siê uczy³ przed wyjazdem do Ameryki. Za m³odu Beesley uzyska³ stypendium do Cambridge, gdzie po zakoñczeniu studiów prowadzi³ badania nad ¶rodowiskiem zbiorników s³odkowodnych. Odkry³ nowy rodzaj glonu, który ochrzci³ w³asnym nazwiskiem: Ulvella beesley. <script> 
D³ugo wyczekiwana podro¿ Pasa¿erowie drugiej klasy nie grzeszyli przesad± czy nadmiernymi szaleñstwami. Mog³o siê wydawaæ, ¿e stanowi± swego rodzaju ¶rodek ciê¿ko¶ci miêdzy dwoma typami klientów White Star Line, jednak w istocie byli znacznie bli¿si ¶wiatowym pasa¿erom pierwszej klasy ni¿ emigrantom z trzeciej. By³ w¶ród nich Lawrence Beesley, co do którego wiadomo, ¿e zajmowa³ kabinê D56. Beesley wyk³ada³ nauki ¶cis³e na uniwersytecie i by³a to jego pierwsza podró¿ przez ocean. Po ukoñczeniu Derby School w Wirksworth, Beesley otrzyma³ stypendium za doskona³e wyniki w nauce. Pozwoli³o mu ono studiowaæ w Caius College w Cambridge, gdzie pracowa³ pó¼niej jako asystent, by nastêpnie przenie¶æ siê do Dulwich College w Londynie. Teraz, w wieku trzydziestu czterech lat, postanowi³ prze¿yæ wakacje za granic±, w Nowym Swiecie, gdzie mia³ odwiedziæ brata mieszkaj±cego w Toronto. Na pok³adzie „Titanica” natychmiast rzuci³ siê w wir ¿ycia towarzyskiego. Nawi±zywanie nowych znajomo¶ci nie by³o zreszt± trudne: sama atmosfera statku stwarza³a do tego okazjê, bowiem pasa¿erowie, nareszcie wolni od codziennych obowi±zkó mogli swobodnie dysponowaæ swym czasem. Lawrence pozna³ wielebnego Ernesta Cartera, z którym prowadzi³ niekoñcz±ce siê dyskusje na temat angielskiego systemu uniwersyteckiego lub na inne intelektualne tematy. Beesley w towarzystwie nieznanej z nazwiska pasa¿erki wypróbowuje urz±dzenia do æwiczeñ zainstalowane na "Titanicu". Uradowany mo¿liwo¶ci± uprawiania sportu na pok³adzie Beesley obieca³ sobie, ¿e w czasie rejsu bêdzie dba³ o formê. <script> 
Carter urodzi³ siê 17 lutego 1858 roku w Compton w Berkshire. Podobnie jak Lawrence Beesley, otrzyma³ staranne wykszta³cenie. Najpierw uczêszcza³ do Leamington College, a nastêpnie w 1880 roku przeniós³ siê do St John’s College w Oxfordzie. W latach 1885 - 1888 zajmowa³ stanowisko wicedyrektora Godolphin School w Hammersmith, za¶ po przyjêciu ¶wiêceñ diakoñskich, w 1889 roku otrzyma³ ¶wiêcenia kap³añskie. W rok pó¼niej o¿eni³ siê z dwudziestojednolet ni± Lilian Hughes, córk± Toma Hughesa, pisarza, który ksi±¿k± „Tom Brown w Oxfordzie” zdoby³ sobie znacz±ce miejsce w ¶wiecie literackim XIX wieku. W latach 1889-1896 Carter by³ wikariuszem w Chievely, a nastêpnie w ma³ej parafii ¶w. Judy w Whitchapel. W 1910 roku zosta³ prezesem Sion College. Tak¿e Cartera i jego ¿onê, zaraz po zaokrêtowaniu na „Titanica”, wci±gnê³o ¿ycie towarzyskie, tocz±ce siê w salonie lub na d³ugich promenadach. Pierwsza strona listu datowanego 11 kwietnia 1912 napisanego na papierze listowym z nadrukiem "Titanica" przez jednego z pasa¿erów drugiej klasy: "Droga mamo i wszyscy w domu! Korzystam z okazji, by opisaæ wam w paru s³owach wyjazd z Southampton. Przyjechali¶my tu szybko ekspresem z Waterloo, gdzie po¿egna³em siê z Eddiem. Pogodê mieli¶my bardzo brzydk±..." <script> 
Z Berkshire pochodzi³a tak¿e miss Marion Wright, urodzona w Reading 26 maja 1885 roku. Jako m³oda dziewczyna wraz z rodzin± przenios³a siê na po³udniowy-wschód, do Yeovil, na granicy hrabstw Somerset i Dorset. Na pocz±tku 1900 roku w czasie grzeczno¶ciowej wizyty u przyjació³ pozna³a Arthura Woolcotta, który w 1907 roku wyemigrowa³ do Stanów Zjednoczonych. Najpierw pracowa³ tam jako rysownik, pó¼niej jednak wraz z przyjacielem kupi³ do spó³ki farmê. W 1910 roku przej±³ j± w ca³o¶ci i wówczas poprosi³ o rêkê Marion Wright. Odleg³o¶æ nie u³atwia³a kon taktów miêdzy narzeczonymi, jednak dziêki ¿ywej korespondencji Arthurowi uda³o siê przekonaæ Marion do przyjêcia jego o¶wiadczyn. 10 kwietnia 1912 roku w Southampton zaopatrzona w bilet drugiej klasy Marion zaokrêtowa³a siê na „Titanica”. Dzieli³a kabinê z Bessie Watt i jej córk± Bert±, które pochodzi³y ze szkockiego portu Aberdeen. Na pok³adzie „Titanica” Marion pozna³a miss Kate Buss, która zajmowa³a kabinê na pok³adzie E i wyrusza³a za ocean z tego samego powodu co Marion Wright. Kate Buss urodzi³a siê 28 grudnia 1875 roku w Sittingbourne w hrabstwie Kent i by³a trzeci± z siedmiorga rodzeñstwa. Jako m³oda osoba zamieszka³a z bratem Percy Jamesem, któremu pomaga³a w prowadzeniu sklepu z artyku³ami kolonialnymi. Wyprawê ¶lubn± gromadzi³a ju¿ od lat. Teraz wreszcie nadszed³ d³ugo wyczekiwany moment podró¿y do Ameryki, gdzie w San Diego w Kalifornii czeka³ na ni± przysz³y m±¿, Samuel Willis. Wydawa³o siê niemal, ¿e przypadek zebra³ na najpiêkniejszym parowcu ¶wiata nieznanych sobie ³udzi, by w czasie podró¿y odkryli, jak wiele ich ³±czy: do¶wiadczenia, nadzieje i zainteresowania. W nastêpnym numerze miêdzy innymi: Protagoni¶ci trzeciej klasy: emigranci. Wymarzona trzecia klasa. ¬ród³o: "Titanic" zbuduj sam. Kolekcja Hachette. |
|