 Wysłany: Wto 9:33, 09 Wrz 2014 Temat postu: |
|
| Zawsze myślałam sobie, że chciałabym być na Titaniku. Hym. Teraz czasem się łapie na tym, że może niekoniecznie. Moge sobie siedzieć i myśleć, ze wiem, co bym zrobiła z moim instynktem przeżycia, że jeśli nie tak, to inaczej zeszłabym z tego statku. Mhm. Takich ludzi było kilka setek. Inaczej się siedzi i dywaguje na niektóre tematy, a inaczej działa w obliczu niebezpieczeństwa. Na "Concordii" też ludzie przecież zginęłi, choć nie w takiej ilości.
Może gdybym była sama, bez rodziny, bez ludzi, na których mi zależy, byłoby łatwiej być na "Titaniku", kiedy trzeba walczyć tylko o siebie. No i jakiś gorący romansik by się przydał (najchetniej z jednym panem z załogi ;p) Strasznie podoba mi się zdanie włożone w usta Murdocha - 'te pieniądze nie uratuja ani pana ani mnie". Z jednej strony znamy statystyki, wiemy, jaka była proporcja dotycząca przezycia w 1 klasie, 2 i 3, jaka możliwość dla kobiety, a jaka dla mężczyzny. A mimo wszystko okazało się, że, w obliczu tragedii (czyli od momentu, kiedy była juz świadomość nieuchronności ) wszyscy jestesmy równi. A w takich sytuacjach chamy i mendy niezbyt często zostają ukarani przez los, niestety... |
|
| Wysłany: Pon 15:35, 08 Wrz 2014 Temat postu: |
|
| @Emhokr, nie ma co się rumienić jak ma się talent. Cal, myślę, że zbankrutował i dlatego sobie strzelił w łeb. A strata "Serca Oceanu" to dla niego strata pieniędzy i cios w jego żądzę posiadania. Nie mogę sobie wyobrazić jakie były losy matki Rose.
Nie tak dawno pooglądałam sobie film "A night to remember" z 1958 roku. Pierwszy raz go widziałam jak miałam chyba 10 lat. Mało co z tego pamiętam, poza tym, że był przerażający. Teraz miałam inne odczucie, natomiast "Titanic" Camerona nadal mnie przeraża. Ten bezmiar nieszczęścia i rozpaczy. Choć ma to też działanie terapeutyczne, bo wlasne kłopoty wydają się wtedy małe. |
|
| Wysłany: Wto 0:25, 26 Sie 2014 Temat postu: |
|
| Pięknie napisane. A ja myślałem, że jestem "romantykiem". Lecz widzę, że tak jak odczuwają kobiety, mężczyzna po prostu nie potrafi. Nie mam tego rodzaju wrażliwości, choć łzy często mi lecą gdy się wzruszam.
Gdy pierwszy raz widziałem film, końcową scenę zinterpretowałem dość naturalnie...Rose śpi i po raz kolejny śni o spotkaniu z ukochanym. Dopiero kilka lat temu jakoś, przeczytałem, że umarła. Hmm. Aha. |
|
| Wysłany: Pon 19:44, 25 Sie 2014 Temat postu: |
|
| Może i by się zmieścili... ale może nie chodziło o to? Rysiek śpiewał "zawsze warto być człowiekiem, choć tak łatwo zejść na psy". W trakcie katastrofy było wszystko. Wzorce wzniosłe, obrosłe dziś legendą, odsuwający się od szalupy Astor, podający zonie rękawiczki, Guggenheim, który w smokingu czekał na śmierć, Andrews, który nawet nie próbował, pp. Strauss. O tym już kiedyś było - Anglicy zachowywali się z klasą. Amerykanie nie do końca, ich trochę inne wychowanie kazało walczyć o siebie. Też w filmie mamy przykłady - Cal (pomijając to, że charakterek szujowaty miał od a do z ;p ). Wziął na ręce dzieciaka, byle dostac się do łodzi, a to, co z dzieckiem się działo po 3 minutach nie interesowało go wcale. To kolejny rewelacyjny kontrast między nim, a Jackiem. Jack ratował dziecko, bo tak, bo widział dziecko (no, z lekką pomocą Rose ;) ), nie dlatego, że to miało uratowac jego tyłek. To, co się stało na końcu to tylko konsekwencja tego, że Jack nie był takim Amerykaninem, jak Cal. Dla niego najwazniejsze było, żeby ocalić kobietę, która go zachwyciła. Nawet za cenę samego siebie. Taki był i tyle. Może szukam czegoś, czego nie ma, dopisuję coś więcej do profilu postaci, ale mimo wszystko taki obraz mi się rysuje. Największe oddanie ukochanej przez to, że poświęcił własne zycie. Może i miał nadzieję, że zaraz faktycznie ich wyłowią? Myślę, ze nie chciał umrzeć, ba, nikt, poza jakimś psychopatą, nie ma takich ciągot, ale tak wyszlo. Nie wszedł na pływający fragment, bo może nie chcial przerazic Rose, kiedy po pierwszej próbie mu się nie udalo? Może w ten sposób chciał dodać jej otuchy, bo łodzie zaraz przypłyną? Można sobie dywagowac...
Titanic mnie nie wzruszal w sensie tego, że płakalam jak 90% żeńskiej populacji w kinie (ok, oczy mi sie zaszkliły, ale nie w scenie, gdy Jack leci na dno, a w momencie, kiedy Rose dmie w gwizdek, a latarka oświetla jej twarz). Bardziej wzruszały i przerażały mnie dźwięki, moja pracujaca wyobraźnia (np. co musiało sie dziać w głowach tych wszystkich ludzi - co czuł Smith, Andrews, matki, które tuliły do siebie dzieci wiedząc, że czeka ich śmierć w tragicznych okolicznościach). Jack nie mógł przezyć. Gdyby żył Rose nie stałaby się tą twardą, pewną siebie kobietą. Mamy, my, ludzie, tendencję do szukania usprawiedliwień, samopobłażania, zrzucania odpowiedzialności na innych, zwłaszcza, jak nie idzie. Nie twierdzę, że Rose bylaby totalna ciapą, ale nie sądzę, że stałaby sie tym, kim się stała (Dzizas, masło maślane). Szukałaby oparcia, kogoś, kto za nia podejmie decyzję. Przecież się na to zgadzała, mimo wewnętrznego buntu (scena wybierania przez Cala potraw, zabieranie zapalonego papierosa). Chciała być kimś innym, ale świat, w jakim żyła, wychowanie, nie pozwalało jej na to. Dopiero Jack jej uświadomił, że może być inaczej. Do pełnej przemiany - potrzebowała samej siebie. Gdyby żył, gdyby było trudno, w pewnym momencie zaczęliby się obwiniać wzajemnie o to, co nie zagrało. Czy odpowiadałoby jej życie jak wolny ptak? Nie widzę Jacka jako osiadłego, dymającego co rano do roboty, człowieka. Nie w tamtym momencie. To, że odszedł sprawiło, że Rose, narodzona na nowo, musiała znaleźć w sobie siłę do życia, sama dla siebie. Ciekawi mnie coś innego. Wiemy, mniej więcej, jak się potoczyły losy Cala. Płakal nad Sercem Oceanu, wziął ślub, potem strzelił sobie w leb. A jak sie potoczyły losy Ruth? Skończyła w nędzy? Żyła skromnie, wyprzedając co i raz coś swojego? Cal objął ją opieką? Przytuliła sie do jakiejś znajomej rodziny i żyła przy nich? Przecież slub jej córki z bogatym Calem był przepustką do świata, który znala, w którym była zanurzona, ale, jednoczesnie, czasem znikał jej z oczu.... Leoparda, dzięki, aż się zarumieniłam 
Ponioslo mnie w tym poście... brr  |
|
| Wysłany: Czw 21:03, 21 Sie 2014 Temat postu: |
|
| Emhokr, pięknie o tym napisałaś. To się nazywa mieć talent!
Właśnie, to mi przyszło do głowy jak oglądałam po raz pierwszy film. Przecież oni zmieściliby się tam, na tych drzwiach oboje, poza tym byłoby im cieplej razem. Tylko wtedy musiał by być inny scenariusz filmu, mniej dramatyczny. A cieszę się z tego, że uwielbia się Dżakusia, bo może słowa jakie mowi do Rose, jego postępowanie trafi do młodych dziewczyn. Nie tylko jego uroda. |
|
| Wysłany: Czw 12:59, 21 Sie 2014 Temat postu: |
|
| http://www.statekmarzen.fora.pl/gry-i-zabawy,37/najsmieszniejsze-komentarze-o-titanicu,572.html
cytuje: na desce zmiescili by sie oboje tylko ta krowa sie rozlozylai przesnunac sie nie chciala i dzakus umarl. |
|
| Wysłany: Czw 11:32, 21 Sie 2014 Temat postu: |
|||
Witam!
Jakby się trochę posunęła to tam jeszcze by się z dwie osoby zmieściły: http://lolsnaps.com/upload_pic/RoseAndTheOversizedTitanicDoorCouldJackHaveFit-59915.jpg 
Pozdrawiam. |
|||
| Wysłany: Śro 22:47, 20 Sie 2014 Temat postu: |
|
| ...i ten romantyzm ;) ..Połączyła sie z Jackiem w miejscu, w którym cudem przeżyła 83 lata temu... Przecież to tam na dnie spoczywają ludzie, których znała, oglądała statek we wnętrzu którego zginął m. in. Astor, Andrews... ba, gdzieś niedaleko spuścila ukochanego w głębię ... tu ją wyłowili...tak. Dostać zawału pod wpływem cholernie mocnych emocji i wspomnień nie trudno. Albo po prostu czas odejść bo powiedziała już wszystko...
Ja wiem, że to tylko film, ale..jakies wrażenie to na mnie robi. Tym bardziej naturalną konsekwencja tego wszystkiego jest dla mnie jej śmierć, nie tylko w tym konkretnym miejscu, ale w tym czasie, kiedy wyjawiła wszystkie tajemnice swojego życia. Wróciła do miejsca, gdzie zaczęło się wszystko ( bo przecież rejs i katastrofa, a potem obietnice złożone zamarzającemu Jackowi były nowym życiem dla niej) - i w nim wszystko się skończyło. Wyjawiła skrywaną przez lata tajemnice, pozbyła się kamyka, który przypominał jej o tym wszystkim. Oddała morzu to, co ją łączyło z tamtym światem - teraz tylko pozostało pójść do tych, którzy w pewną zimną noc zostali tu na zawsze. Przeurocze |
|
| Wysłany: Śro 1:54, 20 Sie 2014 Temat postu: |
|
| Rose ma 101 lat. Te emocje, które przeżyła w ostatnich dniach, zobaczenie statku, podzielenie się skrywaną opowieścią o jej wielkiej miłości to jakby zwieńczenie jej życia. Takie emocje zdrowego człowieka wytrąciłyby z równowagi, a co dopiero osobę w tak bardzo podeszłym wieku. Zobaczenie statku to szok, przeżycie drugi raz katastrofy następny szok … i uczucie, o którym nikomu nie mówiła. Przecież mogła dostać zawału na widok statku. Jednak wola życia była u niej silniejsza, chciała opowiedzieć o wszystkim. A jak to zrobiła, to wykonała zadanie na tym świecie…i odeszła. Śmierć jest tutaj zupełnie naturalna. | |
| Wysłany: Wto 11:00, 12 Sie 2014 Temat postu: Re: Spis śmierci filmowych |
|||||
W powyższym spisie brakuje mi jeszcze osób zatopionych na klatce schodowej.
Wydaje mi się, że może tu chodzić o zwłoki pływające pod żyrandolem 1st class lounge
jeżeli weźmiemy pod uwagę wycięte sceny to rzeczywiście może tak być W wyciętej scenie ukazującej powrót Rose i Jacka z zabawy w 3 klasie, pojawia się spadająca gwiazda. Jack wyraził wtedy opinię, że to dusza ulatująca do nieba. Gdy Rose dryfująca na desce śpiewa "Przybądź Józefino" (podobno) też spada gwiazda zwiastujaca śmierć Jacka W alternatywnym zakończeniu po wyrzuceniu diamentu widać spadającą gwiazdę. Następnie widać śpiącą(albo zmarłą) Rose i scenę ukazującą spotkanie z Jackiem w obecności wszystkich ofiar Titanica. Pytanie czy w założenia reżysera ostatnia scena miał być tylko snem czy też pośmiertnym połączeniem się dusz Jacka i Rose...? |
|||||